"Choinka cala w śniegu" Joanna Szarańska

Kolejną ksiązkę świąteczną wybrała dla mnie córka. Wybrała inną niż chciałam czytać, ale jak się okazało jej wybór był całkiem całkiem nie najgorszy;). Miałam spore obawy, co do tej powieści gdyż w trakcie czytania - jeszcze na samym jej początku - dowiedziałam się, że jest to część serii. Na szczęście, okazało się, że obawy były płonne. W powieści nie zauważyłam żadnych nawiązań do poprzedniczek, nie było tam żadnej wiedzy tajemnej, niczego, co sugerowałoby sięgnięcie do poprzednich tomów cyklu "Cztery płatki śniegu". 

Chwytająca za serce opowieść o ludziach, których w święta połączy wyjątkowa więź.
W bloku przy ulicy Weissa prym wiedzie pani Michalska – dozorczyni zawsze gotowa służyć pomocą. Mieszkańcy przychodzą do niej po rady i wsparcie, a kiedy nadchodzi ten niezwykły czas, to jej najbardziej zależy na tym, by sąsiedzi byli sobie bliscy jak rodzina. Zanim jednak wszyscy zaczną świętować, muszą wyjaśnić sobie kilka spraw. Pomoc potrzebującym nie tylko ich zjednoczy, ale i sprawi, że odkryją w końcu, co jest naprawdę ważne. W codziennym zabieganiu warto na chwilę przystanąć i zachwycić się magią świątecznego drzewka.
Blask lampek choinkowych, iskrzący się biały puch za oknem, spotkania i rozmowy z najbliższymi… Niech te święta będą niezapomniane!

Książkę rozpoczęłam pełna wigoru, nadziei i świątecznego oczekiwania. A tu zonk. Rozpoczęło się tak jak najbardziej nie lubię - banalnym spotkaniem przyjaciółek w kawiarni o infantylnej nazwie "U Pysi". Na dodatek jedna z bohaterek wykazywała cechy tzw. madki - zapatrzonej w swoje dziecko osoby, która sądzi, że po odłączeniu się od niego na więcej niż 2 kroki, skazuje go na niechybne zatracenie. Myślę sobie: gorzej być nie może. A jednak. Czytam dalej, a tam co kilka, dosłownie, stron mamy innego bohatera. I niestety, żadnej ściągi: kto to i z kim, czy czym jest związany. Nawet nie wiecie jaką miałam ochotę po przeczytaniu paru stron i zamknięciu książki więcej jej nie otwierać. Pomna, jednak, słów Marty z bloga W sercu książki, że żadna książka p. Szarańskiej jej nie zawiodła, czytałam dalej. Na szczęście w okolicach 100 strony stało się! Coś 'pykło' i zaczęłam czytać z zainteresowaniem oraz uśmiechem na ustach.

Ponieważ, podobnie jak w książce Sylwii Trojanowskiej, mamy tutaj sporo bohaterów wspomnę o najważniejszym wątku - chęci skupienia mieszkańców jednego bloku i zacieśnieniu wzajemnych relacji. Wokół niego autorka zbudowała sympatyczną, a w pewnym momencie niezwykle wzruszającą historię, w której brali udział ciekawie skonstruowani bohaterzy. Joanna Szarańska podjęła się dość trudnej sztuki zbudowania nie tylko samych postaci, i to na tyle charakterystycznych, że razem tworzyli zbiór indywidualności, a nie bezosobową papkę, ale także potrafiła stworzyć charakterystyczne związki, każdy inny. Mamy więc autorytarną p. Michalską - dozorczynię, która wszystko widzi, wiele nie mówi, ale swoje robi. Mamy mamę Kwiatek - teściową z piekła rodem, Zuzę - która mi kogoś przypominała;) jej męża - który wzbudził moją największą sympatię i z którego miałam największy ubaw; moja ulubiona scena: spotkanie klasowe u córki. Mamy również dwójkę młodych bohaterów Stellę i Krzysia, z których udziałem wydarzyły się te najbardziej wzruszające sceny.

Joanna Szarańska stworzyła historię, która mnie do siebie przekonała, okazując się zarówno niezwykle zabawną, jak i wzruszającą. Gdy już wciągnęłam się w losy mieszkańców nie mogłam oderwać się od książki. Próby zrobienia idealnych zdjęć na Instagrama, czy pogodzenie się z tym, że córeczka dorasta i może mieć chłopaka powodowały u mnie chichot i niemożność odłożenia czytanej historii. Bawiłam się świetnie. Humor był przerysowany, niektóre sytuacje absurdalne, ale wywołujące śmiech rozbawienia i wprawiające w bardzo dobry humor. Autorka nie zapomniała przy tym o przekazaniu wartości uniwersalnych: Nikt w święta nie powinien być sam. Każdy zasługuje na szansę oraz - co najważniejsze - nie dajmy się zwariować. Święta to czas bycia razem, a nie konieczność 'pokazania się' i zrobienia miliona potraw.

W książce Joanny Szarańskiej podobało mi się, że autorka potrafiła stworzyć bohaterów ciekawych i różnorodnych, włożyć ich w odmienne sytuacje życiowe i materialne, a jednocześnie autentyczne. Pozwoliła nam zajrzeć za drzwi domów i pokazać życie innych ludzi, połączonych murami jednego bloku. Spora ilość gagów powodowała, że moje usta dużą część czasu podczas czytania były rozciągnięte w uśmiechu. Mimo słabego początku nie żałuję czasu spędzonego z "Choinką całą w śniegu". Bawiłam się świetnie, a w pewnym momencie nawet otarłam łezkę wzruszenia. Polecam Wam tę książkę, a sama chętnie sięgnę po inne powieści p. Szarańskiej!