Ten drugi - Książę Harry

Był to jeden z najbardziej przejmujących obrazów dwudziestego wieku: dwóch młodych chłopców, dwoje książąt idących za trumną matki. Świat patrzył w smutku – i przerażeniu. Kiedy Diana, księżna Walii, została pochowana, miliardy ludzi zastanawiały się, co książęta muszą myśleć i czuć – i jak potoczy się ich życie.

Teraz Harry w końcu opowiada swoją historię.

Ten drugi, książka pełna surowej, niezachwianej szczerości, jest na wielu poziomach przełomowa dzięki przenikliwości, serii olśnień, samoanalizie i ciężko wywalczonej mądrości na temat wiecznej mocy miłości, która triumfuje nad żalem.

Wiele osób nie chce sięgnąć do autobiografii księcia Harrego ze względu na jego rzekomą hipokryzję. W końcu odciął się od rodziny i wyjechał po to, żeby prasa dała jemu i jego najbliższym spokój. Głosów, że chodzi tylko o pieniądze nie brakuje.  Też mnie dziwiły ich decyzje, ale sięgnęłam do autobiografii. Chciałam poznać ich/jego punkt widzenia. Nie jestem jakąś zapaloną fanką rodziny królewskiej. Diana i jej synowie wzbudzali moją sympatię i współczucie, Camilla i Karol - niesmak. Tyle. Dlatego też sięgnęłam do książki. Przeczytałam co książę miał do powiedzenia i już wiem, dlaczego to zrobił.... i rozumiem.

Autobiografia obfituje w wiele wydarzeń, jedne ciekawsze, inne wg mnie niepotrzebne. Ale nie one grają tu pierwsze skrzypce. Harry, przede wszystkim, zaprosił nas do swojego umysłu i do świata swoich emocji. Czytanie jego wspomnień o mamie, ojcu, życiu w rodzinie królewskiej po śmierci jedynej osoby, która ofiarowywała mu prawdziwą, namacalną bliskość było przykre. Ten chłopiec był za mały, żeby poradzić sobie z taką tragedią, a wychodzi na to, że nie miał innego wyjścia. Być może ten brak wsparcia powodował, że jego dorosłe decyzje nie zawsze były 'rozważne'. 

Czytałam wiele głosów, że książę w swojej autobiografii wręcz pastwi się nad swoją rodziną. Nie mogę się z tym zgodzić. Wręcz przeciwnie. Początkowo wszystko i wszystkich usprawiedliwia. Chłód, który ma swoje poważne uzasadnienie sugerowane w autobiografii, tyczy się w zasadzie jednej osoby z rodziny królewskiej. Na resztę jej członków leje się smutek, żal i ogromne rozczarowanie. 

"Ten drugi" to smutny obraz nieszczęśliwego dziecka, który za wcześnie stracił mamę, który popełniał błędy na oczach całego świata, a cały świat wystawiał mu opinię i naklejał łatki. Rodzina w tym czasie odwracała oczy. W końcu zaświecił dla niego promyk nadziei i miłości, który jednak szybko zalała fala hien (czyt. paparazzi) i znowu Harry został sam. Symboliczne jest to, że w książce są tylko dwie fotografie. Dwie kobiety, które kochał i które kochały jego. 

Nie będę nakłaniała Was do sięgnięcia po autobiografię księcia, bo to jest autobiografia chłopca, który od najmłodszych lat niósł w swoim sercu samotność, smutek i żal. Mam nadzieję, że tak na nią spojrzycie - nie szukając ploteczek i dram, bo chyba jednak nie taki był cel jej napisania. Myślę, że Harry po prostu w końcu nie wytrzymał. Przelała się u niego czara goryczy i żalu. Być może kiedyś jego rodzina odpowie na zarzuty zawarte w autobiografii, być może z ich perspektywy wszystko wyglądało inaczej, chociaż... chyba jednak ich skostniałe obyczaje nigdy na to nie pozwolą. W każdym razie zanim ocenicie Harrego na podstawie doniesień prasowych przeczytajcie tę książkę, być może i Wasza pespektywa ulegnie zmianie. 

POLECAM!