Jesteśmy Twoi - Anna Ficner-Ogonowska

Poruszająca serce opowieść o wszystkich obliczach miłości.

Spotkali się w chmurach. Każde z innego świata, na co dzień dzielił ich ocean. I choć nigdy więcej mieli się nie zobaczyć, los ponownie połączył ich w niespodziewany sposób. Wykorzystali drugą szansę. Opowieść o ich miłości to historia jak z bajki. Każdy o takiej marzy.

Ida i Tom chcą jednak czegoś więcej. Chcą stać się rodziną. To naturalne i pozornie banalne pragnienie staje się dla nich najtrudniejszym życiowym wyzwaniem.

Czy wspólny cel i wsparcie najbliższych wystarczą, by pokonać przeszkody? Co musi się wydarzyć, by Ida i Tom zrozumieli, że miłość ma niejedno oblicze?

Anna Ficner-Ogonowska uważnie i z niespotykaną czułością opisuje najskrytsze marzenia zwykłej-niezwykłej kobiety i siłę miłości mężczyzny, który zrobi wszystko, by uszczęśliwić swoją ukochaną. To historia, która rozbudza nadzieję i przywraca wiarę w niemożliwe.

Anna Ficner-Ogonowska stworzyła powieść, w której nawet prawdziwa miłość między dwojgiem ludzi nie jest gwarancją szczęścia. Małżeństwo nie oznacza happy endu, a stanowi preludium problemu. Tym razem w centrum powieści mamy marzenie o posiadaniu dziecka i niemożność jego spełnienia. Zanim jednak na kartach książki przejdziemy do sedna tego problemu, poznajemy Idę i Toma, którzy spotykają się w zaskakujących okolicznościach. Autorka postawiła na kilka zbiegów okoliczności, czy jak ktoś woli próbę udowodnienia, jak dużą rolę odgrywa w naszym życiu przeznaczenie. Ona, czyli Ida jest wydawcą, on - Tom jest prawnikiem. Ona ma problemy i ciągle wspomina swoją budowę, porównując się do idealnej siostry, on akceptuje i kocha zarówno jej ciało, jak i umysł. Mnie, jako czytelniczkę denerwowało to ciągłe wypominanie swojej nieidealnej figury, ile można...

Poznanie się dwojga głównych bohaterów, prowadzi do poznania ich rodzin, z których każde ma swoje własne problemy. Przyjemnie było być częścią ciepła, którym emanowała główna bohaterka i jej mąż, oaza spokoju i wręcz nierealny ideał mężczyzny. Mimo to tekst w powieści był męczący. Powieść jest baaardzo rozwleczona zarówno opisami, jak i powtórzeniami przemyśleń i rozterek bohaterów. Spokojnie można było wyciąć 1/4 tekstu i nie męczyć czytelnika, w kółko tym samym. Na dodatek dialogi między bohaterami mocno uwierały mnie swoją sztucznością. Chociaż problemy były życiowe to język zbyt wymyślny. 

Bardzo trudno było mi się wbić w powieść Anny Ficner-Ogonowskiej. Miejscami czytało mi się ją bardzo dobrze, z ciekawością, jednak kolejne wynurzenia bohaterów, ich monologi wewnętrzne wstrzymywały moją dalszą lekturę. Wprowadzenie kolejnych problemów i bohaterów nie rozwiązywało mozolnego przebijania się przez tekst. Początek oraz druga połowa powieści były najciekawsze i najlepiej napisane. Proces starania się o dziecko wywołał we mnie ambiwalentne uczucia, był chyba ze wszystkich zawartych w książce wątków najlepiej poprowadzony. To on rozbudzał emocje, wywołał nawet łezkę w moim oku. Czułam tęsknotę bohaterów, ich smutek, niepewność. Autorka bez wielkich słów potrafiła oddać uczucia kotłujące się w sercach bohaterów. Niestety i tutaj zdarzało się autorce popłynąć z przesadyzmem. Czasem wystarczy jedno dobre zdanie zamiast dwóch stron jałowych.

Książka, jako całość, nie wywołała we mnie wielkich emocji, kilkadziesiąt stron spokojnie bym z niej wyrzuciła. Doceniam jednak podejście do tematu bezpłodności i możliwości walki z nią. Był to najciekawszy i najlepiej napisany wątek. "Jesteśmy Twoi", jako całość oceniam +5/10. Czas spędzony z powieścią nie całkiem był stracony. Polecam książkę Waszej samodzielnej ocenie :)