Akwitania - Ewa García Saenz de Urturi

PREMIO PLANETA 2020 

Rok 1137. Książę Akwitanii, najbogatszego regionu Francji, zostaje zabity w Composteli. Jego ciało przybiera niebieski kolor, nosi ślady normandzkiej tortury zwanej „krwawym orłem“. Jego córka Eleonora pała żądzą zemsty i z tego powodu wychodzi za mąż za syna króla Francji Ludwika VI Grubego, którego uważa za mordercę ojca. Ale król umiera podczas ich wesela w identycznych okolicznościach. Z pomocą Akwitańskich Kotów – szpiegów akwitańskiego księstwa – Eleonora i Ludwik VII próbują dowiedzieć się, kto chciał doprowadzić do tego, by na tronie znaleźli się młodzi i niedoświadczeni władcy. 

Kilka dziesięcioleci przed śmiercią księcia Akwitanii bezimienny chłopiec zostaje porzucony przez swoje pięć matek w lesie. Nie wiemy, czy jest potworem, czy świętym, ale ten mały ocaleniec stanie się z czasem jednym z najbardziej niezwykłych ludzi europejskiego średniowiecza.

Czy książki historyczne potrzebują dodatkowej promocji w postaci hasła: thriller? Moim zdaniem to zbytek, który może jedynie zaszkodzić książce. Tak też stało się w przypadku "Akwitanii", którą wydawca reklamuje właśnie jako thriller. Sądząc po komentarzach i opiniach czytelników, jest to błąd. 

"Akwitania" opowiada o losach Eleonory, która po śmierci ojca, księcia Akwitanii, wychodzi za mąż za króla Francji Ludwika VI Grubego. Ma plan, który zamierza krok po kroku zrealizować. Chce się przede wszystkim dowiedzieć, kto stoi za zabójstwem ojca. 

Książka rozpoczyna się sekretnym spotkaniem Eleonory z wujem, bratem ojca - swoim kochankiem. Rozumiem, że to były inne czasy. Średniowiecze rządziło się swoimi prawami, ale czytanie o napalonej 13-latce (już pomijam fakt, że na wujka - wiekowo też był młody) skutecznie mnie obrzydziło. Według źródeł historycznych, Eleonora została sierotą w wieku lat 15. Niestety, ciężko było mi się wbić w fabułę, mając przed oczami to dziecko, którego rozumowanie, intelekt, zachowanie wskazywały na dużo starszą osobę. Poza tym zgrzytem już na samym początku, denerwował mnie sam sposób prowadzenia powieści. Ciężko było mi się skupić na fabule. Lubię książki historyczne, wielką przyjemność sprawiały mi np. powieści Renaty Czarneckiej, a jednak tutaj czułam się przytłoczona. 

Plusem "Akwitanii" był na pewno fakt, iż często sięgałam do internetu, by porównać przytaczane wydarzenia z rzeczywistością. No cóż, nie jest to biografia więc niektóre fakty niekoniecznie się pokrywały. Jednak biorąc pod uwagę, iż naprawdę mało jest książek (a może ja ich nie znam), które poruszają ten okres i tę władczynię myślę, że można dać książce szansę, choć ja jej nie polecam.