"Kilka słów o miłości" Tomasz Kieres

Karolina i Szymon są przyjaciółmi. Zawsze mogą na siebie liczyć. Ona jest w szczęśliwym związku, a on nie wierzy w miłość, wikłając się w liczne romanse, lecz nie szukając nikogo na stałe. Gdy spotyka siostrę Karoliny, niepokorną Weronikę, sądzi, że oboje patrzą w tym samym kierunku. W końcu jednak życie stawia przed nimi swoje ograniczenia i Szymon musi wybrać między wygodnym związkiem z Weroniką, rodzącą się miłością do Karoliny, a wolnością, która, jak sądził, jest jego wyborem.

Czy jest to jednak wyłącznie jego decyzja? Czy dwie kobiety, które los postawił na jego drodze, nie mają nic do powiedzenia? Czy wielka miłość zawsze pozostawia po sobie zgliszcza i złamane serca?

Fascynująca historia o miłości, przyjaźni i trudnych wyborach, które życie stawia przed każdym z nas.

Po książkę "Kilka słów o miłości" sięgnęłam zachęcona bardzo dobrymi opiniami o powieściach autora, Tomasza Kieresa. Nie był to jednak dobry wybór. Z pewnością nie tłumaczy fenomenu autora i porównań jego prozy do twórczości Nicholasa Sparksa. Prawdopodobnie sięgnę, kiedyś jeszcze po książkę autora, dam szansę jego twórczości, starając się zatrzeć nie najlepsze wrażenia po tej pierwszej przeczytanej.

"Kilka słów o miłości" to kilka słów, stron, zdań, akapitów za dużo. Historia Szymona i Karoliny jest rozwleczona do granic czytelniczej wytrzymałości. Przepełniona nienaturalnymi dialogami, stagnacją wydarzeniową, ciągłym rozdarciem głównego bohatera i jednocześnie narratora powieści - Szymona. Historia, którą spokojnie można było zmieścić na połowie zapisanych stron jesteśmy zmuszeni poznawać przez ponad 400, by ostateczni... Nie zdradzę zakończenia, ale dla mnie było rozczarowujące ;)

Bohaterowie powieści Tomasza Kieresa byli mdli i totalnie poprawni. Pod tym względem naprawdę do siebie pasowali. Czy dostrzegłam jakieś dobre strony tej powieści? Niestety, niekoniecznie. Dla mnie historia przedstawiona w książce mogłaby się nie wydarzyć. Jedynym pluskiem był fakt, iż mogłam zapoznać się z męską narracją, co nie zdarza się w obyczajówkach za często. Szkoda tylko, że bohater był tak bezbarwny i bez-charakterny. 

Historia Szymona i Karoliny jest rozciągnięta w czasie i toczy się bardzo niespiesznie, jak napisałam, praktycznie nie interesująco. Jakiekolwiek wydarzenia przedstawione w książce nie wnosiły niczego ciekawego, szczerze mówiąc więcej było monologów wewnętrznych bohatera niż jakiś zdarzeń. Jedyny ciekawy, czy raczej potencjalnie interesujący temat, (gdyby był bardziej rozbudowany) to pojawiający się w drugiej połowie wątek depresji poporodowej. Jeżeli czytam w opisie: fascynująca historia o miłości, przyjaźni... to parskam śmiechem czuję się oszukana. Nie było w niej niczego fascynującego.

Ocena: +2/10