"Tu i teraz" Ewa Pirce

Noelle nie potrafi odnaleźć się w życiu. Jej świat rozpadł się w dniu, w którym wszystko, co kochała, zostało jej brutalnie odebrane. Mimo że ma dopiero dwadzieścia pięć lat uważa, że już przegrała. Jedyne ukojenie znajduje w samookaleczaniu, a i to już jej nie wystarcza.
Jednak kiedy myśli, że już nic nigdy nie będzie dobrze, na jej drodze pojawia się on, Charlie.
Charlie dostrzega Noelle. Jako jedyny naprawdę ją widzi. Może dlatego, że sam przeżył podobną historię do tej, która dręczy ją. A może dlatego, że Noelle ma w sobie coś, co bardzo go pociąga.
Dwoje życiowych rozbitków, dwie trudne przeszłości, które być może połączą się w jedną przyszłość, chyba że zło znowu da o sobie znać.
Wodospad może wszystko zmyć i pozwolić zapomnieć o tym, co było. Jednak nie można bez końca stać pod strumieniem wody. Prawda?

Najnowsza książka Ewy Pirce zwróciła moją uwagę samym swoim opisem. Nie będę ukrywała, że lubię książki, które wywołuję w człowieku całą gamę emocji. Dzięki nim przeżywam swoiste katharsis, przejmując się kimś kogo nigdy nie spotkałam w rzeczywistości, a którego los tak bardzo mnie przejął. Opis powieści Ewy Pirce sugerował, że tak właśnie będzie. Niestety, nie do końca w moim przypadku tak było.

Główną bohaterką "Tu i teraz" jest 25-letnia Noelle, którą poznajemy w dramatycznym momencie. Nie wiemy co się stało, ale czujemy, że było to coś strasznego. Charlie to mężczyzna 10 lat starszy od Noelle, człowiek, który również dźwiga na swoich barkach niewyobrażalną tragedię. To on staje się aniołem i wybawicielem dziewczyny. Pierwszą połowę książki czyta się bardzo dobrze. Powolne odkrywanie się jednego, jak i drugiego bohatera czyta się z ciekawością i sporą dozą emocji, które autorka bardzo dobrze nam dawkuje. Tragiczne tajemnice ich życia zbliżają bohaterów do siebie, sprawiają, że czują się sobie bliscy. Charlie, który w miarę uporał się już ze swoją przeszłością postanawia pomóc Noelle uporać się z jej demonami. Jak możecie się domyślać, z tej pomocy zacznie rodzić się coś więcej. Ewa Pirce potrafi stopniować nastrój, potrafi kończyć rozdziały tak, że nie możliwym jest nie zaczynanie kolejnego. Sądzę, a wręcz jestem pewna, że świetnie sprawdziłaby się w thrillerze. Niestety, im dalej brniemy w opowieść tym bardziej mnie ona męczyła. Opisy tragicznych zdarzeń z przeszłości bohaterów nie wzbudzały we mnie większych emocji. Słowa, których używała autorka nie trafiały do mnie. Miałam wrażenie, że są ... mechaniczne, pisane na szybko. Pomysł był świetny, wydarzenia przemyślane, ale sposób pisania nie wzbudzał we mnie praktycznie niczego, żadnych uczuć. Na dodatek nagły zwrot akcji był dla mnie zbyt naciągany.

 UWAGA możliwe spoilery!

Mój największy problem z powieścią Ewy Pirce dotyczył czasu. Od momentu uratowania Noelle do zrodzenia się między nimi uczuć i jej psychicznego pozbierania się wystarczył miesiąc, a nawet nie cały, bo już po 2 tygodniach kobieta nabrała kształtów - chociaż wcześniej praktycznie nic nie jadła, a włosy urosły jej parę cm (s.194). To niestety, nie były jedyne nielogiczności jakie napotkałam. Był moment w książce, w którym Noelle snuje wspomnienie, w którym zastanawia się kim jest Kim, a stronę, czy dwie później, w tym samym wspomnieniu, jak gdyby nigdy nic wspomina Kim jako żonę Charliego i jego dziecko, o którego istnieniu dowiedziała się później (s.98). Takich kwiatków niestety było jeszcze parę. Ukradziony telefon, który znalazł się w szpitalnej szafce, czy fakt, że Noelle znała na pamięć nr telefonu Charliego, do którego nigdy wcześniej nie dzwoniła. Jeżeli czytaliście i możecie obronić te fakty, to bardzo proszę piszcie - może to ja coś źle zrozumiałam, czy nie doczytałam...

Tak jak pisałam w drugim akapicie brakowało mi w opowieści bohaterów emocji. Wydarzenia były smutne, wręcz tragiczne, jednak język ich przekazywania nie wzbudzał we mnie żadnych uczuć. Noelle opowiada o nich jakby relacjonowała obejrzany film. Według mnie autorka nie potrafiła słowem odmalować traumy i emocji bohaterki. Mimo wszystko, gdyby nie nielogiczności fabuły, o których wspominałam, nie mogłabym powiedzieć, że książka była zła. Wydarzenia i rozwiązania fabularne były ciekawe i sprawnie opisane. Autorka nie poszła też szablonem i nie opisywała powstałego związku bohaterów, a postawiła na fabularne trzęsienie ziemi. Niekonwencjonalne poprowadzenie fabuły wprowadziło odrobinę dreszczyku i pokierowało powieść na tory lekkiego thrillera. Książkę czytało się szybko i z ciekawością, chociaż niektóre wyjaśnienia sprawiały, że miałam wrażenie, iż były tylko wydmuszkami. Spodziewaliśmy się czegoś więcej, a otrzymywaliśmy trochę liche rozwiązania. Niemniej, z pewnością nie jest to ostatnia książka Ewy Pirce jaką przeczytałam. Potencjał autorka ma bardzo duży, a ja chętnie będę go na bieżąco odczytywała ;)

Jak widzicie powieść "Tu i teraz" nie skradła mojego serca, nie oznacza to jednak, że Wy nie powinniście po nią sięgać. Sięgajcie, jestem ciekawa Waszego zdania. Z tego, co widziałam książka zbiera same pochwalne opinie, warto więc dać jej szansę :)