"Pęknięte królestwo. Ostatni Jagiellonowie" Renata Czarnecka

Z ziemi polskiej do włoskiej, czyli ostatnie lata życia królowej Bony Sforzy.

Po śmierci Barbary Radziwiłłówny Bona Sforza ma nadzieję, że wkrótce powróci na Wawel, odzyska wpływ na Zygmunta Augusta i skojarzy nowe małżeństwo syna. Królowa Matka wciąż uważa Habsburgów za wrogów i pragnie połączyć dynastie Jagiellonów i Walezjuszy. Jednak trzydziestotrzyletni władca wbrew życzeniu matki wybiera na żonę Katarzynę Habsburżankę. Bona, nie widząc dla siebie miejsca w królestwie, postanawia udać się do swego dziedzicznego księstwa w Italii. Lecz powrót do Bari nie jest łatwy – wyjazdowi sprzeciwia się król. Gian Lorenzo Pappacoda, zaufany sługa królowej, dwoi się i troi, aby dopomóc swej pani w opuszczeniu Polski, a zgorzkniała i niedoceniana Bona nie dostrzega mrocznych sideł, jakie zastawia na nią dworzanin.

"Pęknięte królestwo. Ostatni Jagiellonowie" to bezpośrednia kontynuacja losów Jagiellonów, przede wszystkim królowej Bony, zawartych w książce "Ja, królowa". Wydarzenia zaczynają toczyć się tuż po śmierci ukochanej żony Zygmunta Augusta, Barbary Radziwiłłówny. Ponieważ minęło trochę czasu od lektury książki "Ja, królowa", początkowo miałam pewne problemy z orientacją w bohaterach i konszachtach pomiędzy poszczególnymi postaciami, ale piękny, plastyczny język autorki, Renaty Czarneckiej, powodował, że aż tak bardzo mi to nie przeszkadzało. Od pierwszych zdań poczułam klimat dawnych czasów, usłyszałam szelest sukien, poczułam zapachy świec, potraw, intryg, czyli przeniosłam się wprost na zamkowe korytarze. Autorka nie dała nam czasu na oswojenie się z rzeczywistością, tylko od razu wrzuciła w wir wydarzeń, a swoim sposobem pisania, tak konkretnymi, plastycznymi opisami, spowodowała, że czułam się jakbym była niemym świadkiem wydarzeń, ale nie u siebie w domu, ale tam, na korytarzach, w zakamarkach zamku, czająca się w ciemności i przyglądająca się bezradności Bony wobec zachowań syna.

Tak jak w książce "Ja, królowa", i tutaj do głosu oprócz królowej Bony dochodzi jej syn Zygmunt August. Załamany po śmierci ukochanej Barbary, manipulowany przez Radziwiłłów próbuje odbudować i nadać ciąg dynastii Jagiellonów. Wbrew matce poślubia Katarzynę Habsburżankę, siostrę swojej pierwszej żony Elżbiety. Jeżeli lubicie historię z pewnością docenicie sposób pisania autorki, która bardzo się stara, aby możliwie najprościej wyjaśniać zawiłości tamtejszej polityki. Bo jak wiadomo, śluby w większości przypadków były aranżowane. Kobiety, siostry, córki niewiele miały do powiedzenia. Oddawane, a właściwie sprzedawane były, jak rzeczy. Wszystko dla dobra państwa/cesarstwa/dynastii. Król otrzymywał konterfekt - portret, często upiększany, i mógł zdecydować. Uroda jednak grała drugie skrzypce. Transakcje nie miały nic wspólnego z subtelnością, czy miłością. Był to czysty handel, na którym każdy chciał coś ugrać.

W powieści Renaty Czarneckiej "Pęknięte królestwo. Ostatni Jagiellonowie" jesteśmy świadkami niełatwej relacji  matki i syna. Stanowczej, zaborczej, nadopiekuńczej Bonie trudno zaakceptować wybory Zygmunta Augusta, a z drugiej strony, on nie potrafi wybaczyć matce stosunku do zmarłej żony. Każde ma swoje racje, każde jest dumne, każde zarzuca drugiemu złą wolę.

Renata Czarnecka wprowadziła mnie na fascynującą drogę śladami Bony i Jagiellonów, przeprowadziła przez polityczne meandry, miłosne zawody, macierzyńskie rozterki. Jej książka to nie tylko opis wydarzeń otoczony tłem i dialogami. To stworzenie, na podstawie historii, fascynującej opowieści, która wciąga, i od której trudno się oderwać. Gdyby nie malutka czcionka, która mnie denerwowała i chamowała czytanie, skończyłabym ją dużo szybciej. Intrygi królewskie, zakulisowe konszachty, niedola biednych młodych kobiet, życie zamkowe, wciągnęły mnie na dobre. Można by wytknąć, że brakowało dogłębniejszego wejrzenia w psychikę bohaterów, ale rozmach książki, jej malowniczość skutecznie przyćmiewały ewentualne braki. Powieści autorki to doskonały scenariusz na film!

Książka pani Czarneckiej niejednokrotnie zmusiła mnie do uruchomienia wyszukiwarki, tak zainteresowała mnie jedna, czy druga postać. Połączenie faktów historycznych z fikcją literacką wyszło bardzo płynnie i czytało się z niezwykłą ciekawością. Jeżeli kogoś nie interesuje historia może podejść do powieści ... jak do powieści, a jeżeli, tak jak ja, chce przypomnieć sobie i poukładać wydarzenia historyczne, to z tą książką zrobi to bardzo przyjemnie :) 

Polecam! Ocena 8+/10