"Współlokatorzy" Beth O'Leary

Czarna seria poszła w niepamięć. Oto druga książka, która zdobyła moją przychylność. Co Wam będę ściemniać - świetnie się przy niej bawiłam, aż trudno uwierzyć, że to debiut literacki.

Przewrotna historia miłosna bezbłędnie oddająca ducha naszych czasów!
Tiffy i Leon dzielą mieszkanie.
Tiffy i Leon dzielą jedno łóżko.
Tiffy i Leon nigdy się nie spotkali…

Tiffy Moore pilnie potrzebuje taniego lokum. Leon Twomey bierze nocne zmiany, bo rozpaczliwie potrzebuje pieniędzy. Choć ich przyjaciele sądzą, że to szaleństwo, oni znajdują idealne rozwiązanie: w ciągu dnia Leon będzie w ciasnej kawalerce odsypiał nocne zmiany, dzięki czemu Tiffy będzie miała to samo mieszkanie wyłącznie dla siebie przez resztę doby.  Ona właśnie zerwała ze swoim zazdrosnym chłopakiem i ledwo wiąże koniec z końcem, pracując w niszowym wydawnictwie, on bardziej dba o innych niż o siebie – nocami zajmuje się pensjonariuszami domu opieki, a każdy grosz odkłada na prawników, którzy wyciągną jego niesłusznie skazanego brata z więzienia.

Na przekór wszystkim i wszystkiemu, dwoje niezwykłych współlokatorów odkrywa, że jeśli wyrzuci się wszystkie zasady przez okno, można stworzyć całkiem przyjemne i ciepłe domowe ognisko.

Książka opiera się na dwóch historiach. Pierwsza dotyczy Tiffy, dziewczyny, z którą można przysłowiowe konie kraść. Redaktorka niszowego wydawnictwa, kochająca swoją nisko płatną pracę, lecząca złamane serce. Nie będę Was oszukiwała. Miejscami była to bardzo irytująca postać, którą autorka, w miarę rozwoju powieści, starała się psychologicznie pogłębić. Mamy więc nieuświadomione psychiczne znęcanie się jej byłego partnera. Ciekawe, chociaż nie wiem, czy konieczne. Fabuła "Współlokatorów" spokojnie poradziłaby sobie bez tego wątku. Z drugiej strony towarzyszymy i poznajemy Leona, pielęgniarza, który walczy o wypuszczenie niewinnego brata z więzienia. Ponieważ potrzebuje na to pieniędzy, wpada na pomysł wynajęcia swojego mieszkania. Pracując nocami, potrzebuje mieszkania tylko w ciągu dnia, natomiast Tiffy, której nie stać na własne mieszkanie, to odpowiada, gdyż cały dzień jest w pracy. Młodzi dzielą mieszkanie i łóżko, nie widując się, i nie wiedząc nawet, jak nawzajem wyglądają.

Tiffy i Leona przez długi czas łączą tylko pozostawiane karteczki, liściki, którymi ze sobą rozmawiają. Czytanie o ich perypetiach bardzo mnie odprężało. Świetnie się bawiłam, książka dostarczała mi relaksu, czyściła myśli i całkowicie resetowała. Gdy nastąpiło poznanie bohaterów, powieść nabrała rumieńców. Zaczął się etap kibicowania. Lekkie pióro autorki i łatwość przelewania słów na papier były dużymi atutami powieści, dzięki którym czytanie "Współlokatorów" sprawiało mi radość i odprężenie... Do momentu aż nie zaczęło się bardziej poważnie. Tutaj, moja tolerancja na bohaterkę sięgała granic wytrzymałości. Irytowała mnie i to bardzo. Mimo to, historia pary w dalszym ciągu dostarczała mi atrakcji i radości, a swobodny styl pisania autorki powodował, że nie mogłam się od powieści oderwać.

Na wzmiankę zasługują także postacie drugoplanowe, przyjaciele Tiffy. Każde z nich było specyficzne, ale wzbudzające sympatię. Przyjemnie urozmaicali fabułę.

Podsumowanie: Lekka, zabawna, z sympatycznymi bohaterami, których miejscami irytujące zachowanie można przeboleć w odniesieniu do pozytywnej całości. Bardzo polecam, jako powieść odprężającą - reset i dobra zabawa gwarantowane :)
Ocena: 7/10