"Wróżka Prawdomówka" Matt Haig

Wszędzie i wszystkim polecam książkę "Chłopiec zwany Gwiazdką", którą uważam za najpiękniejszą, najlepszą, najbardziej wzruszającą książkę świąteczną jaką w życiu przeczytałam. Wzbudziła ona we mnie ogrom emocji, czytałam, wzruszałam się i dalej czytałam. Niezwykle poruszająca i chociaż bajkowa to jakże realistyczna opowieść o chłopcu, który został Świętym Mikołajem. Gdy więc na polskim rynku, dzięki Wydawnictwu Zysk i Ska ukazała się najnowsza książka autora "Chłopca zwanego Gwiazdką", Matta Haiga, nie mogłam po nią nie sięgnąć. "Wróżka Prawdomówka" to mała, wręcz kieszonkowa książeczka o wróżce, która nie mogła kłamać. Wydanie jest bardzo ładne i dopracowane. Twarda okładka, połyskujący brokat, a w środku urzekające ilustracje, które stanowią 50% książeczki. 

Zabawna i urocza opowieść o wróżce, która jak koty, co muszą miauczeć, musiała mówić prawdę. Każdego dnia i gdziekolwiek by się znalazła. Ten przymus był jej przekleństwem. Co się stało, że pewnego razu pokochała swe życie i siebie? 

Bohaterką książki jest zamieszkująca dziwną - pełną trolli, goblinów, elfów, gadających królików - krainę, mała wróżka. Jej charakterystyczną cechą, a właściwie przekleństwem był przymus mówienia prawdy. Urok taki rzuciła na nią ciotką. Od tego momentu Wróżka Prawdomówka żyła samotnie z dala od innych, gdyż swą szczerością, dodajmy: brutalną szczerością, raniła, złościła, sprawiała im przykrość. Jedyną towarzyszką Wróżki była, zamieszczająca jej włosy, mała myszka Marta.

Książka pisana jest wierszem i to jest jej największy plus, gratuluję tłumaczom świetnej roboty. Niestety. Mnie ona do gustu nie przypadła. Domyślam się jaki sens widział w tym dziele autor, jestem świadoma jego intencji, jednak moim zdaniem, to nie wyszło. I nie chodzi nawet o fakt, że mówienie prawdy okazywało się dla Wróżki bolesne i miało negatywne konsekwencje. Mówić prawdę można na różne sposoby. Wcale nie trzeba kłamać, by kogoś nie zranić, to od nas zależy jak tę prawdę sformułujemy, i czytając tę pozycję z córką musiałam jej to wyjaśniać. Z tekstu, niestety, wynika, że mówienie prawdy jest złe i nie popłaca, więc analizowałyśmy z moją 6-latką jak można zmienić słowa Wróżki, by dalej były prawdziwe, ale nikogo nie obrażały i tak mocno nie raniły.

Po spotkaniu z Trollem, który oszczędza jej życie, ale wyrzuca hen hen daleko, poznaje zwykłą, ale równie smutną jak ona dziewczynkę. I tutaj nagle Prawdomówka się zmienia. Pociesza dziewczynkę i mówi prawdę, która już nie jest obraźliwa. Niestety, trochę tu autora poniosło. Zaczął wywód o tym, że bez smutku i nieszczęść nie docenilibyśmy szczęścia... Niby prawda, ale dla dziecka to abstrakcja. Mojej córce jeszcze mogę wyjaśnić, co autor miał na myśli i ona jakoś to zrozumie, chociaż nie do końca się z tym zgodzi, ale młodsze? Dla nich będzie to irracjonalne i nudne.    

 

Podsumowanie: Historia Wróżki Prawdomówki sprawia, że kraje się serce. Rodzina ją porzuciła, a ona żyła samotnie, bojąc się jakiejkolwiek konfrontacji z innymi osobnikami. I chociaż finał opowieści jest jaki jest, to jednak cały jej wydźwięk pozostaje smutny i pokazujący, że prawda to coś, co lepiej zatrzymać dla siebie. Dla mnie największym plusem książki jest jej strona wizualna, środek - oprócz wierszowanej formy - zachwytów i aprobaty, ani u mojej córki, ani u mnie,  nie wzbudził.
Ocena: 3/10