"Podaruj mi szczęście" Lidia Liszewska, Robert Kornacki

UWAGA! Możliwe spoilery.

W ten mroźny, zimny, grudniowy wieczór czyjaś dawno zgasła iskra zadrgała znów jasnym, kojącym blaskiem.

Święta spędzone na Mazurach w gronie najbliższych są jak z bajki. Zimowe krajobrazy, drzewa przysypane śniegiem i długie spacery z dala od zgiełku miasta. Czy w takim miejscu każdy ból zostanie ukojony?
W tym roku córki Kosmy szykują dla niego niezwykłą niespodziankę. To będzie niepowtarzalny wieczór pełen miłości, wspomnień i wzruszeń.
Bo czas spędzony z ludźmi, których kochamy, to najcenniejszy prezent.

Kochani, zapraszam na naprawdę krótką opinię o ostatniej książce z paczki świątecznych powieści od Czwartej Strony. Dlaczego krótką? Bo dla mnie ta książka mogłaby nie istnieć.

Sięgając po "Podaruj mi szczęście" wiedziałam, że jest to część serii... tak, znowu serii. Tylko, że niestety w przeciwieństwie do książki Karoliny Wilczyńskiej czy Joanny Szarańskiej, to dało się odczuć. Czytałam powieść duetu Liszewska - Kornacki bez znajomości losów poszczególnych osób i to bardzo utrudniało mi lekturę. Będę szczera, czytałam tylko i wyłącznie siłą woli. Gdybym miała Wam napisać o czym jest ta książka to bym powiedziała: historia różnych osób, które wiele w życiu przeszły, ale tak naprawdę trzeba by cofnąć się do wcześniejszych tomów by je zrozumieć. Mamy w książce rozdziały, które przedstawiają wycinek rzeczywistości danej osoby, który dla mnie, za każdym razem, był nieciekawy. Nie umiałam wczuć się w ich przeżycia, bo były dla mnie jakimś oderwaniem, albo raczej to ja byłam oderwana od ich rzeczywistości. Brak chronologii opisywanych wydarzeń nie pomógł w odbiorze.

Nie chcę całkowicie negować powieści "Podaruj mi szczęście", bo zapewne dla fanów serii będzie ona pięknym uzupełnieniem losów bohaterów, z którymi się zżyli. Dla mnie, jednak, była nudna, a na dodatek przesycona bohaterami, których pokrewieństwo i wspólna przeszłość powodowały czytelniczy ból głowy. Już sam jeden Kosma z trzema żonami: jedna była - żyjąca, druga zmarła, plus trzecia obecna, i dziećmi z dwóch małżeństw, je powodował, a gdy dołożymy długaśne opisy przeżyć wewnętrznych, roztrząsania, refleksje i przemyślenia bohaterów, to mamy idealny przykład powieści nudnej i 'przegadanej'.

Świąt tutaj też nie uświadczycie w nadmiarze, chyba że doczytacie do samego końca, wtedy faktycznie je zauważycie, a nawet poczujecie. Okładka i opis, jak widać, mylące.

Tak jak pisałam na początku, dla mnie, ostatnia książka powieści świątecznych Czwartej Strony, mogłaby nie istnieć. Nic mnie w niej nie zaciekawiło, nic nie wzbudziło cieplejszych uczuć, nie jestem w stanie jej rekomendować nikomu innemu poza fanami poprzednich tytułów z serii.

 

P.S. Jednak tak całkiem krótko nie było ;)