"Moje przyjaciółki z Ravensbrück" Magdalena Knedler

Dziś o książce ważnej, takiej, która cofa nas do strasznej historii II wojny światowej, która uświadamia nam, że najgorszy dla drugiego człowieka jest inny człowiek. Książka o bohaterstwie w czasach, gdy za nic groziła śmierć, w których ludzkie życie dla innych nie znaczyło NIC. 

W świecie, gdzie śmierć wydaje się nadzieją, ocalić może tylko przyjaźń
W otoczonym drutem kolczastym obozie zagłady zawiązuje się kobieca więź. Trwalsza od obozowych murów. Silniejsza od brutalnych uderzeń. Maria, Sabina, Bente i Helga – każda z nich trafiła do KL Ravensbrϋck z innego powodu. Każda była inna.
~~~~
Powieść inspirowana prawdziwymi świadectwami byłych więźniarek.
~~~~
Młoda autorka znajduje przed drzwiami swojego domu rękopis, który zupełnie zmienia jej życie. Za wszelką cenę postanawia się dowiedzieć, kim były przyjaciółki z Ravensbrϋck.
~~~~
 
Książka zawiera wiersze Grażyny Chrostowskiej – polskiej poetki, która 18 kwietnia 1942 roku została rozstrzelana w Ravensbrück razem z dwunastoma innymi kobietami.

"Przyjaciółki z Ravensbruck" przybliżają nam historię obozu dla kobiet w Ravensbruck założonego w 1938 roku i funkcjonującego do wyzwolenia przez Armię Czerwoną w 1945 roku. Główną bohaterką jest młoda pisarka Ida, która na progu swojego mieszkania znajduje rękopis z opisem losów czterech kobiet więzionych w obozie Ravensbruck. Rękopis z kilkoma poprawkami publikuje, jednak nie potrafi zostawić tej historii za sobą, ciągle szukając wiadomości o losach opisywanych kobiet. Jeździ więc, szuka, czyta, mając nadzieję na poznanie szczęśliwego zakończenia ich życia, a przy okazji poznanie autorki rękopisu. Historia Idy, jej życia prywatnego, rozterek miłosnych, zajmuje połowę powieści Magdaleny Knedler i to była nudna, przegadana, niczego nie wnosząca połowa. Rozumiem zabieg autorki, domyślam się powodów wplatania wątków współczesnych, ale można to było zrobić ciekawiej, albo chociaż zmniejszyć problemy Idy o 1/4. A tak czytamy o jej kłopotach z facetami, z pisaniem kolejnej książki, z relacją z siostrą, dawnych problemach z matką. Za dużo, a przy tym zbyt monotonnie. Rozwlekanie tych spraw, było dla mnie na tyle nużące, że wiele kartek przekładałam bez czytania.

Same losy przyjaciółek w Ravensbruck wciągnęły mnie bardzo. Emocjonalnie niezwykle tę historię przeżyłam. Trudno czytać o tak smutnych losach kobiet, które mimo ciężkich warunków życia tak bardzo starały się o siebie nawzajem dbać, a przy tym pomagać jeszcze innym. Takie historie nie są proste. Nie można o nich napisać, że były ciekawe, że wciągały. One były tragiczne, smutne, ale jednocześnie wzbudzały dumę i zadumę, czy ja bym tak potrafiła? Czy byłabym na tyle silna i odważna? Daj Panie Boże, żebyśmy nigdy nie musieli się w takiej sytuacji sprawdzać...

Losy przyjaciółek są piękne, bo pokazują ogrom zachowanego człowieczeństwa oraz siłę przyjaźni. Pokazują, że mimo tragicznych warunków można pozostać człowiekiem, mimo odmiennego pochodzenia, innego wyznania, narodowości można się zaprzyjaźnić i można o siebie dbać jak o najdroższego członka rodziny. I chociaż spodziewałam się więcej opisów o funkcjonowaniu obozu, to jednak oceniam tę część książki 10/10. Chociaż tu nie powinno być skali. Tutaj autorka naprawdę się spisała. Nie ma rozwlekania akcji, zbędnych opisów, są świetnie wyważone opisy zdarzeń, skoncentrowane treści, brak banalności. Ogromny plus. Szkoda jednak, że aby dojść do tej wartościowej części trzeba się przemęczać z historią Idy.
Ocena -6/10