"Abecadło Pierdziołki"

"Abecadło Pierdziołki" to piąta z cyklu książka o Panu Pierdziołce z krótszymi i dłuższymi rymowankami, które w dużej mierze znamy z dzieciństwa. 

Tym razem to nie nasz kultowy bohater spadł, lecz z szafy spadło mu abecadło do kieszeni, a on pogmerał, powybierał i ułożył po swojemu literki. Literkom przyporządkował wiersze, wierszyki, rymowanki, powtarzanki… Będzie więc znowu śmiech, chichotanie, figle i zabawa, ale przy okazji także nauka. Bo oto na przykład dowiemy się, kim był Wincenty Priessnitz, który „wymyślił prysznic i odtąd ludzie nie chodzą w brudzie” i co ma wspólnego Mikołaj Rej z gęsiami – nikt nie będzie się nudził!

Do tej pory tylko słyszeliśmy o Pierdziołkowym cyklu, dopiero teraz trafiła w nasze, moje i córki ręce, ale niestety w nich nie zostanie...

Moja córka od najmłodszych latek ma do czynienia zarówno z prozą jak i poezją. Bardzo lubiła i lubi wiersze. Często czytamy je wspólnie, bo i ja pałam do nich sympatią. Wiersze takich poetów jak Tuwim, Brzechwa czy Gałczyński to klasyka, która mimo upływu lat nie traci na świeżości i uniwersalności. Bez obaw możemy czytać je młodszym, jak i starszym dzieciom. Z Panem Pierdziołką jest inaczej. Duża część wierszyków jest niestosowna i głupia, młodszym niż moje 6-letnie dziecko w ogóle bym ich nie czytała - niektórych nawet starszym bym nie pokazywała.

W "Abecadle Pierdziołki" mamy rymowanki znane nam z dzieciństwa, jak chociażby:

"Nie śmiej się, dziadku,
Z cudzego wypadku.
Niejeden się śmiał I to samo miał."
**
"I co? Zatkało Kakao?
- Kakao nie zatyka, bo nie ma patyka"

Mamy też, i one niestety przeważają, rymowanki, którymi - moim zdaniem - nie ma potrzeby zaśmiecać dziecku głowy:

"Siedziałem na stole,
Merdałem w rosole,
A na to mamusia,
Że jej synek siusia"

**

"Poszła mucha na zakupy,
chciała kupić kilo kupy,
lecz jej kupy nie sprzedali,
tylko bąka wąchać dali."

**

"Siedzi Misiu na kanapie,
Palcem sobie w uchu drapie.
Co wydłubie, to zajada,
Jaka smaczna marmolada!"

Czy naprawdę musimy dziecku czytać o kupach, bąkach, spadających głowach, uczyć zwrotów typu: ty baranie? Po co? W jakim celu sprowadzać jego chłonny umysł do takiego prymitywizmu? Ja wychodzę z założenia, że książki mają ubogacać świat dziecka, poszerzać horyzonty, pokazywać piękno. Szczerze mówiąc nie wiem, po co zamieszczać w książce dla dzieci takie niestosowne teksty? Jaki ma być tego cel? Oczywiście są dzieci, które rozbawią teksty o kupach itp. sprawach, ale czy to znaczy, że sami mamy je im podsuwać?

Nie mogę jednak powiedzieć, iż czytając "Abecadło Pierdziołki" źle się bawiłam. Bawiłam się całkiem nieźle bo przypomniałam sobie parę rymowanek z dzieciństwa, parę tekstów nieznanych też mnie szczerze rozbawiło, a moją córkę? Nie bardzo. Te o których wspomniałam nie wydały jej się śmieszne, a takich, które naprawdę ją rozbawiły było niewiele. Wiele tekstów było obrzydliwych, parę żenujących, gdyby oddzielić je od reszty to tych pozytywnych, które z czystym sumieniem mogłabym przeczytać dziecku zostaje naprawdę niewiele.

Co do samego wydania książki. Duże strony, wystarczająco duża czcionka, wierszyki okraszone ilustracjami i twarda okładka to mogłyby być plusy książki. Niestety, strona wizualna, czyli ilustracje nie są szczególnie piękne, kolory przygaszone nie przyciągają wzroku dziecka, ale niektóre fajne i smieszne. Nie rozumiem także, co w książce dla dzieci robi Adolf Hitler i wierszyki do niego nawiązujące? Nie mówię, że to nie jest śmieszne. W odniesieniu do wierszyka obok, nawet pasuje, ale to jest książka dla dzieci... chyba.

My już wiemy, że kolejnych książek z cyklu czytać nie będziemy. A Wy? Czytaliście je już? Może macie odmienne do mojego zdanie? Jestem bardzo ciekawa Waszej opinii, bo moim zdaniem, te wierszyki są bardziej dla dorosłych niż dla dzieci.
Ocena: 3/10