"Zbrodnia i Karaś"

Książki są takim cudownym tworem, który wzbudza cały szereg emocji. Dzięki nim wzruszamy się i płaczemy, denerwujemy się i złorzeczymy, współczujemy i mamy nadzieję. I to są piękne emocje, oczyszczające, ale równie cudowne są te książki, dzięki którym śmiejemy się, a cały nasz świat, dzięki tym 200/300/400 stronom zamkniętym w kolorowej okładce, rozjaśnia się jak niebo w bezchmurny wiosenny dzień. Takiego czytelniczego, wiosennego orzeźwienie doznałam dzięki książce Aleksandry Rumin "Zbrodnia i Karaś". 

Autorka, absolwentka Wydziału Nauk Historycznych i Społecznych Uniwersytetu Kard. Stefana Wyszyńskiego, stworzyła swoisty pamflet na środowisko akademickie i parę innych grup społecznych, który czyta się jednym tchem z uśmiechem na ustach. Trzeba uczciwie i szczerze przyznać, że jest to świetny debiut literacki i jedna z ciekawszych powieści, jakie przeczytałam - a jak wiecie, w swoich opiniach jestem zawsze szczera.

Na terenie kampusu Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie dwie sprzątaczki znajdują ciało Ernesta Karasia, znienawidzonego przez współpracowników i studentów profesora. Gdy wykładowca wydawał ostatnie tchnienie, w budynku Wydziału Nauk Historycznych i Społecznych przebywało tylko dziesięć osób: czy którejś z nich mogło zależeć na usunięciu Karasia? A może po prostu doszło do nieszczęśliwego wypadku? Tak byłoby lepiej dla wszystkich zainteresowanych i samej uczelni, bo skandal mógłby zniszczyć jej i tak nie najlepszą opinię...

„Zbrodnia i Karaś” Aleksandry Rumin to brawurowo napisana, pełna absurdalnego humoru powieść, która łączy elementu kryminału z satyrą na środowisko uniwersyteckie. Zawrotne tempo, nieprawdopodobne zbiegi okoliczności i galeria bohaterów – z kotem Stefanem na czele – sprawiają, że nie można się od niej oderwać. Barwne perypetie wsysają niczym błoto na drodze do budynków UKSW przy ulicy Wóycickiego w roku 2006.

 

 

W "Zbrodni i Karasiu", jak w życiu, mamy bohatera, którego nikt nie darzy sympatią. Jego nagła i tajemnicza śmierć nie wzbudza więc żalu, a ulgę i ... radość. Okazuje się, że tytułowy Karaś był postacią, która 'zalazła za skórę' sporej liczbie osób, każda z nich staje się więc podejrzana. Aleksandra Rumin rozbiła fabułę, na krótkie rozdziały poświęcone każdej z potencjalnych morderców. Poznajemy ich losy i słabości, które doprowadziły do tego, że stały się niejako zakładnikami zamordowanego Karasia. 

Największym atutem powieści Aleksandry Rumin jest jej ironiczno-satyryczne podejście do rzeczywistości. Prześmiewczo, aczkolwiek inteligentnie kreśli nasze polskie społeczeństwo, nie oszczędzając żadnej z grup społecznych. Jej trafne spostrzeżenia, opisywane z przymrużeniem oka, czyta się niezwykle dobrze i szybko, a przewracane kartki, co i rusz, zmuszają nas do uśmiechu, czy głośnego chichotu. Opisy życia studenckiego to mistrzostwo świata i chociaż nie skończyłam 'Uksfordu', a Uniwersytet Jagielloński to wiele (wszystkie?;)) zjawiska są mi dziwnie znane;)

Bohaterowie "Zbrodni i Karasia" to cały przekrój naszego społeczeństw. Mamy więc środowisko akademickie, z wykładowcami, doktorantami, studentami; mamy środowisko kościelne, mamy politykę, mniejszości homoseksualne, mamy nawet przedstawiciela tzw. meneli. I mimo tego nagromadzenia książka jest spójna, czytelna i bardzo dobrze prowadzona. Ani przez moment nie mamy ochoty bezwiednie przerzucać kartek, bo nie ma tu niczego nudnego, każda strona niesie ze sobą ciekawe i wciągające sytuacje oraz opisy. Gdybym miała wskazać ulubionego bohatera to bym nie potrafiła. Każdy był interesujący, ciekawie scharakteryzowany i spuentowany. Aleksandra Rumin, w swoim debiucie literackim, nie bała się poruszać tematów delikatnych, na dodatek potrafiła je bez obrażania świetnie opisać. Zwróciliście uwagę na okładkę? Nie bez znaczenia jest umieszczenie na niej ... kota. Autorka nie przepuszcza nawet im i robi to równie celnie.

Podsumowanie: "Zbrodnia i Karaś" to inteligentna komedia kryminalna, pełna smaczków i ciętego humoru, który na żadnej grupie społecznej nie pozostawia suchej nitki. Świetna, dowcipna powieść. POLECAM! 

Ocena: 8/10