"Skaza"

Historia, która nie da Ci zasnąć przez kilka kolejnych nocy

Zbigniew Zborowski stworzył historię, w której przeplatają się losy wielu ludzi pozornie ze sobą w żaden sposób niezwiązanych. Autor bardzo dobrze łączy przeszłość z teraźniejszością dzięki czemu żadne z nich nie jest poszkodowane. Zarówno czasy minione, jak i wydarzenia dziejące się obecnie wciągają czytelnika na tyle silnie, że nie może się on oderwać od książki.

"Skaza" wydaje się być idealnym scenariuszem dobrego amerykańskiego filmu, który z przyjemnością bym obejrzała.

Zagłębienie tuż pod potylicą. Najsłabiej osłonięty mięśniami punkt kręgosłupa szyjnego.
Nawet lekkie uderzenie ostrym przedmiotem w to miejsce przerywa rdzeń kręgowy
i powoduje śmierć.
Tak zginęła młoda kobieta.
Tak zabić mógł tylko fachowiec.

Komu zależało na śmierci doktorantki Zakładu Fizyki Jądrowej?
I czy to możliwe, że morderstwo ma coś wspólnego
z tajemniczym odkryciem przedwojennego polskiego naukowca?

Powieść zaciekawia i wciąga od pierwszej strony. Z ciekawością zagłębiamy się w pokręconą historię odkrycia, które zmieniło życie każdego kto miał z nim styczność. Akcja powieści dzieje się we współczesnej w Warszawie, w której wraz z głównym bohaterem Bartoszem Koneckim, jego partnerem, i pozostałymi policjantami wydziału, próbujemy rozwikłać zagadkę śmierci młodej kobiety, doktorantki na wydziale fizyki. Podkomisarz Konecki próbuje nie tylko odkryć kto stoi za tym zaskakującym morderstwem, ale także uporać się z własnymi demonami przeszłości. Autor stworzył bohatera 'z krwi i kości', człowieka, który ma swoje słabości, który nie jest krystaliczny, który czuje, daje się ponieść emocjom, któremu nie wszystko się udaje, i który przeżył ogromną osobistą tragedię, po której próbuje się podnieść i żyć dalej.

Chociaż akcja ciągle przeskakuje, a to ze współczesności do przeszłości, a to jeszcze dodatkowo z W-wy do Lwowa i dalej Palestyny, Izraela, Syrii to nie wpływa to na tempo powieści. Co więcej retrospekcje są równie ciekawe, jak nie bardziej, niż bieżąca akcja. Muszę przyznać, że dla mnie historia rodziny Kochańskich, przede wszystkim losy Hanny, które dzieją się jakby cały czas w tle, była dla mnie bardziej interesująca niż współczesne wydarzenia. Autor doskonale splata je ze współczesnością, tworząc spójny obraz wydarzeń, do których doprowadziło odkrycie sprzed II wojny światowej, zapisane w małym, żółtym notesiku. Mamy w powieści wiele wątków, a jednak intryga ma sens i jest przedstawiona w przystępny dla czytelnika sposób. Historia toczy się swoim rytmem, zaciekawia, intryguje, wciąga, by powoli doprowadzać do kolejnych rozwiązań.

Powieść posiada jednak spory minus, jest nim zakończenie - absolutnie tandetne, jak z kiepskiego filmu. Czytając miałam wrażenie, że ktoś zabrał pisarzowi 'rękopis' i napisał swoje zakończenie. Zupełnie nie rozumiem... Kolejny minus muszę dać za jedną z bohaterek, której przedstawienie mnie lekko zamurowało. Kobieta policjantka, obrażana przez kolegów za wygląd, nie doceniana, traktowana z przymrużeniem oka, by (po włożeniu spódnicy i zdjęciu okularów), okazać się godną zainteresowania - słabe.

Podsumowując: Interesująca i nietuzinkowa intryga z bardzo ludzkim bohaterem. Czyta się szybko, a powieść na każdym poziomie (bohaterów, zagadki, wydarzeń z przeszłości) jest interesująca. Szkoda, że tandetnie zakończona bo to odbiera jej autentyczność. Mimo wszystko oceniam wysoko, bo wyjątkowo mnie wciągnęła.

Ocena 7/10